Hoe kijken Kees, Monique, Barbara en Jolande terug op hun Even Weg avontuur?

Update  Kees en Monique - Ferienpark Dogglywood - Trusethal

Wat een avontuur hebben we beleefd! Voor ons is het vakantiepark ons thuis, ons eigen dorpje eigenlijk, en om dit achter te laten en dan óók nog zonder onze honden was best een stap. Maar door de hartelijkheid van Jolande en Barbara voelden wij ons enorm thuis en welkom. 

Onze match

Het weeïge gevoel van het gemis van onze honden werd echt meer dan goed gemaakt door hoe deze beide vrouwen zijn. De match begrepen we overigens in eerste instantie helemaal niet. 

Zij, gepassioneerde kunstenaars en wij, gepassioneerde honden-mensen en “kunst-barbaren” leken in onze ogen vooraf niets gemeenschappelijk te hebben. 

Ook het verschil in verblijf; zij met een geweldig huis, prachtig ingericht, en wij met huisjes op een park waarbij de honden op nummer 1 staan en dus zonder antieke vazen en kristal, maakte dat we met grote vraagtekens dit avontuur instapten. 

Gedeelde passie

Maar hoe we ons vergisten! Juist een passie ergens voor hebben, wát dit ook is, maakte dat we zo goed klikten met elkaar. We hebben mooie gesprekken gehad met elkaar die best diep gingen en ook op het emotionele vlak hadden we een enorme klik. 

Waar zij zó betrokken zijn bij mensen en hen een kans bieden bij hen creatief te mogen verblijven is echt bewonderenswaardig en heeft echt indruk op ons gemaakt. De kunst begrijpen en voelen zoals zij dit doen lukte ons niet maar ook dat was okay voor hen. 

Liefde voor dieren - zeg hond

Overigens is de liefde voor dieren wel een grote gemeenschappelijke factor. Hier was geen enkel verschil in en bood veel gespreksstof want ja… zeg hond en we blijven praten  

Bij het bij ons op bezoek komen was de liefde voor al onze dieren ook duidelijk zichtbaar hoor. Alles moest (en wilde) geknuffeld worden en maakte dat zowel de tijd samen in Frankrijk als hier in Duitsland, voor ons als een meer dan mooie herinnering zal blijven bestaan. 

Wat hebben wij geleerd?

Wat wij persoonlijk erg aan Jolande en Barbara bewonderden was de juiste balans hebbende in werk en ontspanning. Zij maken echt tijd voor zichzelf én voor elkaar. Dit was voor ons, als “ we-gaan-maar-door-dravers” een wakker-worden-signaal. 

Ons werk is nog steeds onze grootste hobby maar we hebben hier, mede naar aanleiding van de gesprekken met Jolande en Barbara, best belangrijke beslissingen in genomen. 

Waar we het plan hadden huizen af te breken en nieuw te bouwen hebben we inmiddels besloten dat de huizen nog steeds verdwijnen maar komt er niets voor terug. 

Dit betekent dat we minder huizen in de verhuur zullen hebben en dus meer tijd kunnen en zúllen vrijmaken voor onszelf en voor elkaar. Ja, wij vinden dit heel wat maar eerlijk is eerlijk, we worden er ook niet jonger op, en dan is het vooruitzicht van minder onderhoud en wissel en dus poetsen van huizen een heel lekker vooruitzicht.  

Voor ons was het meewerken aan Ik Vertrek Even Weg, een geweldige ervaring waarbij we ook nog eens twee lieve en warme vrouwen hebben mogen leren kennen waar we zeker contact mee blijven houden!

Kees en Monique Dogglywood

Onze eerste aflevering gemist?

Update Barbara en Jolande - Chambre d'ARTe - Mansigné

Een uitwisseling en ‘’kijkje in de keuken’’ bij andere Ik Vertrekkers sprak ons meteen enorm aan. Het was wel super spannend om de controle volledig uit handen te geven en geen idee te hebben met wie we de uitdaging zouden aangaan. Het was voor ons even zoeken aan de hand van de hints maar toen het kwartje eenmaal viel waren we meteen dolenthousiast!

Onze match

De eerste ontmoeting met Kees en Monique, bij ons in Manoir Les Tilleurs, voelde goed en vertrouwd. Niet alleen omdat je iemand op TV hebt gezien en herkend maar omdat er direct een oprechte klik en vertrouwen was. Twee lieve enthousiaste mensen, authentiek en ook met een passie voor dieren.

Kunst speelt in hun leven geen grote rol. We hebben geprobeerd om ze toch uit hun comfortzone te halen met een verrassend resultaat. Wij geloven dat kunst verbinding brengt en diepere emoties losmaakt. Het was wel even wennen voor ze maar tijdens het tekenen ontstonden mooie en oprechte gesprekken.

Over het leven, verlies en rouw maar ook over je dromen volgen en doelen nastreven. We hebben gelachen, gehuild en vooral weer veel gelachen..

Onze ervaring

Dogglywood was voor ons en onze Chihuahua Novaz een enorme beleving. Ons kleine lieve stoere mannetje tussen grote imponerende Newfoundlanders, zou hij zich staande kunnen houden?

Monique had zich goed voorbereid en de ontmoeting verliep vlekkeloos. Dogglywood is echt een hondenparadijs. Zelfs over de kleinste details is nagedacht en alles is gericht op de viervoeters. Novaz en wij ‘’de tweebeners’’ zijn heerlijk in de watten gelegd door Kees en Monique.

Novaz mocht zich creatief uiten en een echte CSI speurtocht doen, het was zo leuk en grappig om hem trots te zien genieten! Er gaat nu geen dag voorbij of wij spelen verstoppertje met hem..

Als grote verrassing mochten we mee met een Husky sledetocht. Een heel bijzondere ervaring die we niet snel zullen vergeten. We zaten werkelijk van top tot teen onder de modder, waren erg moe maar hadden een glimlach van oor tot oor! En alhoewel bij het optuigen van de slee de honden ‘’gevaarlijk’’ overkwamen bleken het lieve beesten die we zelfs hebben kunnen knuffelen.

Door de gesprekken met Kees en Monique hebben we vooral bevestiging gekregen over ons eigen gekozen pad. Over doorzetten, blijven geloven in elkaar en je eigen onderneming. En vooral: volg je hart...

De uitwisseling was echt een schot in de roos, we hebben genoten van een speciale tijd en blijven zeker contact met elkaar houden.

Hoe gaat het nu?

Voor ons is het avontuur naar Frankrijk op zijn zachts gezegd hobbelig gelopen. Niet alleen door een ‘’uitgelopen’’ verbouwing maar vooral door dierbaren die ziek werden en het gemis om niet bij familie en vrienden te zijn. Hierdoor moesten we veel heen en weer reizen en werden we gedwongen keuzes te maken voor ons Manoir. Verbouwingen aan de buitenverblijven on hold zetten en prioriteiten stellen.

We hebben geïnvesteerd en voorrang gegeven op kunstenaars en schrijvers die bij ons in de Artist in Residence mochten verblijven. (In plaats van betalende gasten.) Naast het maken van onze eigen tentoonstellingen zijn we zijn doorgegaan met creatieve projecten voor dak en thuislozen en we hebben vluchtelingen-verblijven helpen inrichten tot een echt ‘’thuis’’. 

Het heeft onze harten verblijdt. Door het samenwerken met families en kinderen is nog een ander leuk idee ontstaan; Jolande publiceert in het voorjaar een Kinderboek over het Manoir.  Een educatief en verhalend prentenboek met een positieve boodschap: ‘’De spannende avonturen van Jonkheertje Mug op het Manoir’’. 

We kijken terug op een bewogen, uitdagende  en vooral mooie tijd. We genieten volop van elke dag! Het Manoir ‘’staat’’ en ons doel is bereikt. Dus eerlijk is eerlijk, het kriebelt..we zijn al weer toe aan een nieuwe uitdaging. 

Het verbouwen en de interieurstyling van een huis is iets waar we enorm van kunnen genieten. Dus dat smaakt naar meer..zeker in combinatie met het nastreven van onze ’’human interest’’ trajecten en de kunst. Dus wie weet wat ons volgende avontuur gaat worden en waar het ons gaat brengen? 

Tout l’amour; Jolande en Barbara

Onze eerste aflevering gemist?