Hoe gaat het nu met de familie Boers? - Glamping in Spanje

We brengen opnieuw een bezoek aan Familie Boers. Marcel en Maybritte werken de klok rond in hun eigen gevelreclame-bedrijf en beseffen op een dag dat hun leven alleen maar draait om geld verdienen en consumeren en willen een nieuw leven opbouwen in het Spaanse Cártama. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot. Hoe gaat het anno 2020 met de familie?

Diversiteit en rust

In de ochtend, geven we onze paarden, schapen en honden te eten. Binnenkort ook nog de kippetjes. Ja, lekker verse eitjes. Daarna zetten we de paarden buiten in de wei die eerst een sinaasappelboomgaard was. De bomen waren oud en slecht. We streven naar een grotere diversiteit van begroeiing. We planten nu andere bomen, zoals papaya’s.

We hoeven ons nooit te vervelen. Tenten voor gasten in orde maken en gasten ontvangen. Als ze het leuk vinden, vertellen we graag wat er te doen is in de omgeving, waar je heerlijk (goedkope) tapas kunt eten of over onze keuze om te emigreren. Ook zijn we bezig met het onderhouden en verbeteren van ons 26.000 m2 grote terrein. Steeds pakken we een stuk van het terrein aan. Vorig seizoen was het tijd voor de ECO tenten. Deze Glamping willen we kleinschalig houden. Dit komt de rust, de sfeer en het terrein ten goede.

Dit jaar zullen we de Glamping weer verder optimaliseren. Groeien willen we niet. Zoals we het toen voor ons hadden gesteld, wordt steeds meer werkelijkheid. Natuurlijk zijn er nog wensen, zoals de retraites waarbij onze kennis of dat van anderen gedeeld wordt. Ook willen we een trap met een glijbaan realiseren van het 1e naar het 2e niveau. Niet alleen voor kinderen, maar juist ook voor volwassenen. Die mogen hier ook het kind in zich naar boven laten komen. Het is heerlijk om te zien hoe gasten genieten van het zwembad, de hottub en de loungeplekken. Het comfort van de tenten vinden de gasten heerlijk. Zelf hebben we ze allemaal uitgeprobeerd. Het slapen in een tent brengt je dichter bij de natuur, maar wel met comfort.

Het leven gaat hier meer over het leven zelf

 

Safari tenten

Bell tent

Lounge bed

Marcel in de patio

Sinaasappels

De stappen die we gemaakt hebben, waren zeker niet altijd even makkelijk en voor de hand liggend. We hebben er zeker van geleerd. In Nederland, hebben we ooit tegen elkaar gezegd: “Wat er ook gebeurt, we gaan sowieso”, daar hebben we ons ook aan gehouden. Diverse malen hebben we op punten gestaan, waar we niet wilden staan. Zakelijk, maar ook privé. We hebben doorgezet en kijk waar we nu zijn! In de eerste “Ik Vertrek” waren we net gestart en hadden we twee Tipi tenten. Nu staan er op het terrein vier Bell tenten en twee Safari logdetenten voorzien van airco, met eigen badkamer en keuken. 

Poco a poco, stap voor stap...

 

Poco a poco, stap voor stap zeggen ze hier en ze hebben gelijk. Alles in één keer veranderen gaat niet. Het mooie is dat je dan ook nog je plannen kunt aanpassen. Zoals de wei en stallen voor de paarden, die hadden we niet gepland. Daar zijn we wel super blij mee. 

Wij hebben niet de behoefte om terug te keren naar Nederland; het leerproces en de ontdekkingsreis hier gaan door. Zeker voor Joran en Marit, alles ligt nog open. Trainingen volgen, werken en leven op een andere manier dan standaard, waar ook ter wereld. Wij steunen hen in hun keuze. Alhoewel we ze natuurlijk het liefst in de buurt houden.

Nederland is voor ons: familie en vrienden. We missen Nederland totaal niet. Misschien af en toe een dance feestje. Gelukkig komen onze familie en vrienden regelmatig naar Spanje en genieten daar optimaal van. Het contact is intenser; je gaat intensiever met elkaar om. Samen aan iets bouwen, erop uit trekken, gezamenlijk eten, en natuurlijk gewoon gezellig kletsen. 

Ruimte om zelf te genieten vinden we steeds meer. Lekker de natuur in, heerlijk tapas eten, dagje strand of genieten op eigen terrein, bij het zwembad of juist in de boomgaard. Wij voelen ons hier thuis.  

Marcel, Maybritte, Joran en Marit

 Update 17-11-2016  

Toen we ons aanmeldden voor Ik Vertrek, dachten we dat we alles tot in de puntjes geregeld hadden. Zelfs het financiële plaatje klopte. Nou, dat bleek dus flink mis te gaan. Zo’n beetje alles wat tegen kon zitten, zat ook echt tegen... Dus gingen we maar voor de volle bingokaart. Het was echt een zwaar jaar en soms hebben we ons afgevraagd, waar we aan waren begonnen. De tegenslagen stapelden zich op, maar van opgeven hebben we nog nooit gehoord. We hielden het vertrouwen en bewaarden de rust. En dat betaalt zich nu ruimschoots terug.

Want wat is het hier heerlijk! Iedere dag genieten we van de rust en de ruimte op ons landgoed. Het heerlijke uitzicht en natuurlijk het mooie weer. We hebben vrienden en familie in Nederland achter gelaten en dat doet pijn. De zoete inval die het bij ons in Beuningen was, is nagenoeg verdwenen, er was altijd wel visite en vrienden of vriendinnen van onze kinderen. Toch zijn er veel bekenden die regelmatig het vliegtuig naar ons pakken en heel soms vliegen we zelf even op en neer. En met 2,5 uur vliegen is dat goed te doen.

Inmiddels hebben we hier ook een aardige vriendenkring opgebouwd van zowel Spanjaarden, Nederlanders als Belgen. Allemaal zulke lieve en fijne mensen, die ons vaak behulpzaam zijn. Het leven is hier in Andalusië echt heel anders dan in Nederland. Het leven wordt hier echt nog geleefd. Met elkaar, voor elkaar en zonder enige jaloezie. Iedereen is gelijk.

HET GAAT OM DE REIS EN NIET OM DE BESTEMMING 

 

Onze zoon Joran gaat, in tegenstelling tot Marit graag naar de Spaanse school. Hij doet de vierde klas van de middelbare school nu nog een keer over, hoewel hij geslaagd is. Hij wil hogere cijfers om volgend jaar te beginnen aan zijn bachillerato, de voorbereiding op de universiteit, waar hij informatica wil gaan studeren om uiteindelijk gamedesigner te worden. Marit was helemaal klaar met school. Ze wilde niet meer en ging dus gewoon niet. Na een goed gesprek met haar mentor werd er voorgesteld dat Marit kon beginnen met twee dagen school per week.

De andere leerlingen waren zo oprecht blij dat Marit weer in de klas kwam, dat Marit nu regelmatig op haar “vrije” dagen kiest om toch naar school te gaan. Men is hier zo duidelijk. Ten eerste moet school leuk zijn, daarna komen de prestaties vanzelf. Dat kun je je toch niet voorstellen in het Nederlandse schoolsysteem?

Wij kunnen met recht zeggen dat we de leukste gasten hebben. We hebben ze al van alle rangen en standen voorbij zien komen. En allemaal zijn ze even dankbaar en vol bewondering over de prachtige plek. De hout gestookte hottub en het enorme zwembad worden dagelijks door de gasten gebruikt. Je merkt dat de gasten zich gelijk thuis voelen en tot rust komen.
Ze voelen zich vrij, als een Mariposa libre. En daar was het ons allemaal om begonnen.

We zouden jou ook graag een keer verwelkomen.
Marcel, Maybritte, Joran en Marit