Edwin de Heer uit Driehuizen vertrekt in 2013 met zijn gezin naar Frankrijk. Hij droomt er al jaren van om de werkplaats van zijn timmerbedrijf naast huis te hebben. Hier is zo'n plek onbetaalbaar.
(Bekijk hier de uitzending van de familie De Heer)
Hoe gaat het met ons?
We zijn nu drie en een half jaar verder. Na de tegenslagen in 2013, is het jaar daarop beter van start gegaan. Het bedrijf van Edwin liep vanaf het begin als een trein. En daar is tot nu toe geen verandering in gekomen. De klandizie bestaat uit een mix van Fransen, Engelsen en Nederlanders, soms wonend in onze omgeving, vaker tweede-huis bezitters. Het werk varieert ook enorm, van nieuwe trappen tot het verlengen van een antiek bed omdat het voeteneind eruit werd geduwd in de slaap. Dat werd zeer beeldend uitgelegd door de oudere Franse dame!
De jongens zijn bezig met school en opleiding. Orrin zit inmiddels op het Collège, de middelbare school start hier een jaar eerder dan in Nederland. En dan wordt er vanaf nu afgeteld: Hij zit dus nu in de sixième classe (de zesde) en gaat volgend jaar naar de vijfde,vierde en tot slot de derde. Dan krijg je een diploma (Brevet des Collèges) vergelijkbaar met VMBO/HAVO 3e / 4e jaar in Nederland. Dan volgt de Lycée voor de tweede en eerste en (hopelijk) een diploma, le BAC. Toekomstmuziek voorlopig!
Ruben heeft na de classe d'acceuil (de welkomstklas voor buitenlandse leerlingen) een werkstage gedaan, een systeem van drie weken werken en één week school. Hij heeft voor de koks-opleiding gekozen. En dat viel niet mee. De uren zijn zwaar, uitbuiting en discriminatie liggen op de loer. Ondersteuning vanuit school is moeilijk, ze willen hun (beperkt aantal) stageplaatsen niet verliezen en eigenlijk is het dus buigen of barsten voor de stagiaires. In Rubens geval werd het barsten. Hij neemt een pauze om weer op te laden en wil komend schooljaar weer aan de gang om zijn diploma (CAP) te halen.
Wat mijzelf betreft: Ik heb een oude dame verzorgd, het begon als gezelschap houden, wandelen en licht huishoudelijk werk samen doen. Maar toen de dame steeds verder achteruit ging, fysiek en mentaal, was het steeds moeilijker om te geven wat ze nodig had: geruststelling, afleiding, beweging. Mijn Frans is daar (nu ook nog) te beperkt voor. Het was erg pijnlijk voor ons beiden dat ik niet goed kon uitleggen dat ik níét haar in die periode overleden dochter ben.
In dezelfde tijd vond ik een advertentie op www.nederlanders.fr waarin gastgezinnen werden gezocht voor jongeren uit Nederland die om wat voor reden dan ook tijdelijk uit hun omgeving weg willen of moeten. Toen ik om informatie vroeg, werd ik meteen ingelijfd; gastgezinnen zijn dringend nodig. Helaas bleek het een tè grote impact op ons als gezin te zijn. We zijn zelf nog zoekende en een vijfde persoon die de nodige steun en aandacht verlangt, bleek te veel te zijn.
Daarom wéér wat anders gezocht en gevonden: Ik ben nu makelares onder de vleugels van LEGGETT, een Engels-Franse makelaardij verspreid over heel Frankrijk en soms daarbuiten. Mocht iemand dus een huis in Frankrijk zoeken, meld je direct bij mij! Tussen alle bedrijven door wordt er geklust, opgeruimd, gehakt en gezaagd. Stukje bij beetje winnen we van de bramen en andere ongein. De broodoven is opgeknapt en prachtig geworden, gevoegd en met een nieuw dak. In plaats van twee bonkige lelijke hokjes is er een aanbouw voor een hout-vergassingsketel gekomen. Deze ketel voorziet ons nu van warm water en in geval van serieuze kou kunnen de radiatoren ermee verwarmd worden.
De verbouwing van het huis staat op til maar neemt heel wat tijd, voorbereiding en planning. En geld...de staatsloterij werkt nog niet echt mee. Rest nog de veestapel: de zeven poezen gaan heerlijk, zelfs onze oude Moordje (21 dit jaar!) is nog van de partij. De ezels leiden een luizenleventje, de bok is een regelrechte klier. Als die ergens anders kan wonen, mag hij gisteren weg...! Hij houdt twee Racka-schapen gezelschap, maar die kunnen ook wel zonder hem. Raffie de Reuzen-Ridgeback zorgt voor nogal wat commotie als hier pakketbezorgers komen. Die blijven met opgedraaide raampjes in hun busje zitten en toeteren tot er iemand komt. Ook als Raffie in zijn omheining zit. Hij is mooi, vinden de Fransen, maar ook costaud! (gespierd) Goede jachthond zeker? nou nee...
Al met al en samengevat gaan we hier nog steeds lekker. Natuurlijk hebben wij óók ups en downs, maar waar heb je die niet? Wij hebben ze in ieder geval liever híér. Edwin en ik genieten elke dag van de ruimte, de rust, de natuur.
En dat is waar we voor kwamen.
Groeten,
Jet en Edwin
Ruben en Orrin de Heer
