In de speciale aflevering van Ik Vertrek van zaterdag 29 december zagen we de familie De Lange die blij verrast werd door onverwacht bezoek. Hoe kijken Nollie, Wilco en Jytte hierop terug?
Eindelijk was het zover. Het was ons al wel eens eerder gevraagd om mee te werken aan een follow-up voor Ik Vertrek, maar we moesten er toch wel even over nadenken. We zitten hier zó in ons leven, ingeburgerd en al. Om dan weer een cameraman te laten komen tijdens je dagelijkse werkzaamheden....
Maar het is super verlopen. We hadden een fijne, gezellige cameraman die het toch een stukje makkelijker maakte. En het is natuurlijk best fijn om te laten zien dat alle beren, die vooral ik (Nollie) op de weg zag vóór de emigratie, de afgelopen jaren als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Behalve dan de echte bruine beer die hier in de bossen woont. Die ik trouwens nog nooit heb gezien...maar Wilco wel al drie keer!
Surprise
Als klap op de vuurpijl werd de laatste draaidag afgesloten met onverwacht bezoek! Margot, mijn gehandicapte zusje, was twee dagen voordat de hele familie hier aankwam jarig. Ik heb haar een cadeautje gestuurd en uiteraard gebeld op haar verjaardag. Ik kreeg geen gehoor en dus probeerde ik het de volgende dag nog een keer. Wéér geen gehoor.
Ik vroeg mijn jongste zusje Heine hoe dat nou kon en zei stelde me gerust dat ze haar op zou zoeken om te kijken wat er met haar telefoon aan de hand is. Maar met haar telefoon was natuurlijk niks aan de hand! Die hadden ze uit voorzorg bij de begeleider van Margot ondergebracht om te voorkomen dat ze zou verklappen dat ze ons gingen opzoeken! Iedereen zat in het complot en allemaal hebben ze zich heel vakkundig gedragen. Zelfs toen de bus de oprit opreed en Wilco, Jytte en ik aan de thee zaten, hadden we niks door…
Een warme knuffel
Dus jullie begrijpen het al, alle drie waren we even overdonderd toen de hele familie de drempel over kwam. Je kijkt, weet wie het zijn, maar omdat dat volgens je gevoel écht niet kan moet je nog minstens twee keer kijken of het is wie je denkt dat het is. Ja en dan krijgen de kijkers toch wat ze willen.... de waterlanders ;-). Zo NIET verwacht, maar ZO welkom! Een echte warme knuffel in plaats van een digitale knuffel, heerlijk!!
En wat je dan zulke dagen doet? Niks bijzonders. In het Zweeds zou ik zeggen:
bara vara
Gewoon gezellig met elkaar eten, koffiedrinken, laten zien hoe we ons stekkie steeds meer eigen maken en praten over van alles en nog wat. Knuffelen met ons pasgeboren neefje, samen wandelen over het meer, de ijsdikte meten en samen Jytte van school halen.
Jytte vroeg nog aan opa en oma: “Waren jullie anders ook naar Zweden gekomen?”. Ze reageerden: “Nou, misschien....ooit nog. Maar in ieder geval niet nu.” Dan is het maar goed dat we meegedaan hebben, was Jytte´s conclusie. En zo is het maar net!
Super blij dat m´n ouders en Margot de stap hebben gezet om voor het eerst in het vliegtuig te stappen. Dat Douwe en Heine met de kleine Arend als reisleiders de hele familie hebben meegenomen. Een onvergetelijk kerstcadeau, waar we allemaal op en top van hebben genoten.
Wij wensen iedereen een heel gelukkig nieuwjaar. Ook al woon je ver van elkaar, die afstand hoeft de band tussen familie en échte vrienden niet minder hecht te maken. Geniet van elkaar en van de digitale knuffel tot je ze weer in het echt ziet! Dan geniet je er weer dubbel zoveel van!
Wij zijn nu druk met onze wintergasten. De temperatuur van -30 is alweer aangetikt en de sneeuwscooters zijn weer van de zolder gehaald.
We zitten weer helemaal in ons ritme, maar zijn een hele mooie herinnering rijker!
Groeten uit Zweden!
Wilco, Nollie en Jytte
