Yang Yang Cai (23) ontdekte de piano in het Chinese restaurant van haar grootouders, waar haar vader zich in zijn schaarse vrije momenten verloor in Chopin en Debussy. Op haar negende won ze voor het eerst een pianoconcours. Deze week verscheen in de serie 'AVROTROS Klassiek presenteert!' de debuut-cd van Yang Yang.
Dit is een fragment uit het interview dat is verschenen in het magazine ‘AVROTROS Klassiek presenteert Yang Yang Cai!’ dat samen met haar debuut-cd in december uitkwam. Steun voor 10 euro per jaar talenttraject ‘AVROTROS Klassiek presenteert!’ en krijg drie keer per jaar de debuut-cd's, inclusief magazine, thuisgestuurd.
Yang Yang ontdekte de klassieke muziek door haar vader. ‘Ik groeide op in het Chinese restaurant van mijn oma en opa. Mijn vader speelde daar vaak piano. De Mondscheinsonate van Beethoven en veel Chopin. Vooral Debussy vond ik mooi. De fantasie, het kleurrijke en de dromerigheid pasten bij mij. Op mijn vijfde ging ik op pianoles.’
In 2008 won ze als negenjarige de eerste prijs op het Steinway Pianoconcours. ‘Ik speelde in de kleine zaal van het Concertgebouw. Wow, dat klonk zo mooi! Op mijn dertiende deed ik mee aan de Young Pianist Foundation Junior Competitie en speelde in de finale voor het eerst met een orkest, dat van de Yehudi Menuhin School. Opeens was ik omringd door muziek. Daar kreeg ik zoveel energie van dat ik stuiterde, je wil echt niet weten hoe. Ik dacht alleen maar: dit is zo te gek, ik wil nog een keer!’
Muziek is mijn ontsnappingsplek
Nu volgt ze een masteropleiding aan de Imola Piano Academy. ‘Mijn docent Enrico Pace is een meester op de piano. Hij kan fluweelzacht spelen en alle karakters, timbres en kleuren op de piano beeldend uitdrukken. Die perfecte controle wil ik van hem leren.’ Naast haar pianostudie wil Yang Yang het komend jaar extra compositieles volgen, en zou ze ook graag filosofie willen studeren. ‘Ik krijg van iedereen altijd te horen: nee, doe maar niet. Omdat het teveel zou zijn. Maar ik wil mijn talenten zo goed mogelijk benutten.’
Muziek is mijn ontsnappingsplek. Ik groeide op tussen twee culturen: Oost en West. Ik was een kind dat altijd ‘waarom’ vroeg, maar voor mijn gevraag was weinig ruimte. Ik stelde hoge eisen aan mezelf en had ook altijd het gevoel dat ik aan andermans verwachtingen moest voldoen. Aan de verwachtingen van mijn ouders. Ik houd veel van mijn ouders, maar afstand nemen en me losmaken hoort bij het volwassen worden. Ik heb ruimte nodig om mijn eigen stem te vinden.’
