Jeroen Krabbé gaat samen met regisseur Richard den Dulk dieper in op opvallende momenten tijdens de opnames van Krabbé zoekt Chagall. In zijn atelier bespreken zij het bijzondere werk en leven van Chagall en anekdotes die de uitzending niet hebben gehaald, maar toch ook niet gemist kunnen worden.
Verder kijken met Krabbé is elke dinsdag om 21.10 uur op NPO 2 Extra te zien. NPO 2 Extra vind op de website van NPO Start en op tv bij Ziggo op kanaal 222 en bij KPN op 88.
In deze aflevering praten Jeroen en Richard over de kunstenaars die op de 'Entartete Kunst' tentoonstelling hingen, hoe Lenin in Jezus veranderde in het werk van Chagall én hoe galeriehouder Vollard gedood werd door een beeld.
De synagoge in Safed
In de aflevering van Krabbé zoekt Chagall bezoekt Jeroen de synagoge die Chagall eindelijk op het goede spoor zette tijdens zijn verblijf in Israël. "Het leuke was dat ik vlak daarvoor nog in het Stedelijk Museum was en toen zag ik het doek 'Interior of a synagogue in Safed' (1931) hangen en toen zei ik: 'Daar ben ik morgen'. En het is exact zoals het daar is." Jeroen merkte tijdens de opnames in Israël dat het land, net als toen, nog steeds verdeeld is: "Het is zo moeizaam daar, het is een moeizaam land. Alles is politiek. Dat is ontzettend verdrietig".
Het is een moeizaam land. Alles is politiek
'Entartete kunst'
Chagall sloot zijn ogen voor de naderende oorlog, maar er zijn wel werken waaruit blijkt dat hij de dreiging voelde. Zoals het werk Solitude (1933) waarop een treurende rabbijn te zien is, met een onschuldig kalf en daaromheen donkere rookwolken. De druk op Joden wordt begin jaren 30 steeds zwaarder, er worden steeds verregaandere maatregelen genomen. Zo komt in Duitsland een soort razzia van nazi's in musea. Ze nemen alles mee wat ze niet bevalt en stellen die werken tentoon in de tentoonstelling 'Entartete Kunst' (ontaarde kunst). Maar wat was de definitie van de kunst die daar tentoon werd gesteld?
Verdwaald in New York
Toen de Chagalls eenmaal in New York aankwamen, stonden een aantal hele rijke Amerikanen garant voor de kunstenaar. Hij werd niet door de minsten opgewacht: Pierre Matisse en de Guggenheims stonden op de pier op hem te wachte. Voor Chagall was het een cultuurshock, waar Bella haar best deed er iets van te maken, wilde Chagall zich eigenlijk niet aanpassen. Hij sprak bijvoorbeeld helemaal geen Engels. Toch probeerde hij tijdens een boottocht, georganiseerd door prominenten, een speech te geven.
