Art & Music in Kunsthal Rotterdam

Hedendaagse kunstwerken die er nooit waren geweest zonder muziek. De Rotterdamse Kunsthal maakte er een oorverdovend mooie tentoonstelling van met tweehonderd installaties, sculpturen, video’s, schilderijen en foto’s. Te zien tot en met 10 januari 2021!

In Nu te Zien! reizen museumdirecteuren het hele land door om kijkers te wijzen op tijdelijke tentoonstellingen die je niet mag missen! Daarnaast tipt de online redactie elke week een tentoonstelling die Ook te Zien! is.  

Wie in dezer dagen de Kunsthal bezoekt, wacht een ietwat intimiderende ontvangst. Meer dan levensgrote zwart-witportretten van Berlijnse uitsmijters kijken je vanaf spierwitte wanden strak aan. Hun blik geeft aan: het is maar de vraag of je hier naar binnen mag. De portretten zijn gemaakt door Sven Marquardt. Hij is portier van Berghain, een van de bekendste nachtclubs van Europa. Marquardt - met zijn verweerde kop vol ringen en tatoeages minstens zo imposant als de club zelf - is naast uitsmijter ook fotograaf. Hij legde de poortwachters van het Berlijnse nachtleven vast. ‘De Berghain oefent zo’n enorme aantrekkingskracht uit’, vertelt Kunsthal-curator Eva van Diggelen. 'Mensen willen daar één keer geweest zijn, willen erbij horen.' 

Die mysterieuze aantrekkingskracht zie je in de muziekwereld veel meer dan in de kunstwereld. We vinden het normaal dat mensen slapen onder een dekbed van Justin Bieber, terwijl niemand slaapt onder eentje met Damien Hirst erop.’

Bron: Henning Rogge/Deichtorhallen Hamburg

Intrigerend spanningsveld

De tentoonstelling Black Album / White Cube onderzoekt de relatie tussen popmuziek en beeldende kunst. Van Diggelen: ‘Heel interessant is bijvoorbeeld het spanningsveld tussen popmuziek als massa-industrie en de kunstwereld, die juist gedijt bij het unieke. Dat komt mooi terug in een van mijn favoriete werken: de installatie We Buy White Albums van de Amerikaanse kunstenaar Rutherford Chang. Hij verzamelt exemplaren van The White Album van The Beatles. Niet omdat hij Beatles-fan is, maar omdat hij geïntrigeerd raakte door de cover van kunstenaar Richard Hamilton: een volledig witte hoes met een serienummer. Dat serienummer is een absurd gebaar; er zijn miljoenen van deze albums verkocht; het is dus verre van een kunstwerk in beperkte oplage. In de loop van de jaren verandert elk exemplaar echter in een uniek object. Allemaal dragen ze tekenen van veroudering: vuil, schimmels, slijtage. Op sommigen zijn tekeningen of gedichtjes gemaakt. Er zijn zelfs liefdesbrieven op geschreven.’

Heel interessant is bijvoorbeeld het spanningsveld tussen popmuziek als massa-industrie en de kunstwereld, die juist gedijt bij het unieke. 

Eva van Diggelen, curator

Iconische kus

De tentoonstelling is gevuld met uiteenlopende hedendaagse kunstwerken die zonder muziek nooit gemaakt waren. Zo is bijvoorbeeld de tongzoen van Madonna en Britney Spears tijdens de MTV Awards in 2003 te zien. In aquarel. Van Diggelen: ‘Dit is een belangrijk moment in de muziek- geschiedenis. Zij maken een statement voor homoliefde en geven tegelijkertijd een enorme impuls aan hun carrière. De Bosnische kunstenaar Radenko Milak legde dat beeld, dat iedereen kent, vervolgens vast in een aquarel waarvan er maar één is. Je krijgt daarmee zo veel dubbele informatie. Dat maakt het heel vervreemdend.’

Bron: PRISKA PASQUER, Cologne

Reis lang muziek en kunst

Verwacht van de tentoonstelling geen lesje muziekgeschiedenis. ‘We streven noch chronologie, noch volledigheid na. Dat is simpelweg onmogelijk.’ Verwacht wel: een reis langs de meest uiteenlopende hedendaagse kunst, ingegeven door muziek van onder andere Kraftwerk, Joy Division en de Duitse hardcoregroep Scooter. Waar de ene kunstenaar (Bettina Scholz) speelt met synesthesie - het neuro- logische verschijnsel waarmee de ene zintuiglijke ervaring onbewust een andere oproept - verdiepen anderen (Mark Leckey, Daniel Blumberg) zich in het gebruik van methodes uit de muziek, zoals remixing en sampling, in kunst. En dat alles te midden van prachtige foto’s van Wolfgang Tillmans en Anton Corbijn en een installatie van Phil Collins. De kunstenaar, niet de zanger.