Ook te Zien! - Videoland in Kunsthal KAdE

Kunsthal KAdE in Amersfoort staat deze zomer in het teken van videokunst. Met de tentoonstelling ‘Videoland’ viert het museum haar tiende verjaardag. En omdat verjaren onlosmakelijk verbonden is met het verstrijken van de tijd, hebben ze dat als thema genomen. Elf films van elf verschillende kunstenaars laten je de tijd anders ervaren. Te zien tot en met 1 september 2019.

Steeds is er dat contrast tussen het moment en de eeuwigheid

Robbert Roosen - directeur Kunsthal KAdE

Caleidoscoop

Voor een tentoonstelling die volledig uit films bestaat moet je de tijd nemen. Voor wie gestrest binnenkomt, is het aan te raden om te beginnen in de grote zaal van Kunsthal KAdE. Hier wordt de video-installatie ‘assume vivid astro focus’ van de Braziliaanse kunstenaar Eli Sudbrack (1968) getoond. Vanuit zitzakken en hangmatten kijk je naar steeds veranderende, abstracte vormen die op het plafond worden geprojecteerd en het beste te omschrijven zijn als een digitale caleidoscoop. In mum van tijd ben je volledig betoverd door de psychedelische beelden die eindeloos lijken door te gaan.

Bron: Cees Wouda

The day I didn’t turn with the world

Elke film speelt op zijn eigen manier met het concept tijd. ‘Steeds is er dat contrast tussen het moment en de eeuwigheid. Je hoort dan ook onder videokunstenaars vaak de term ’time-based art’. Kunst die aan de haal gaat met het begrip tijd’, legt directeur Robbert Roos uit in een interview met het AD over de jubileumtentoonstelling.

Het sterkst komt dit contrast ten uiting in de film ‘Nummer negen, The day I didn’t turn with the world’ van conceptueel kunstenaar Guido van der Werve (1977). Voor deze film stond hij 24 uur lang op de geografische noordpool, waar hij met de zon meedraaide en tegen de draairichting van de aarde. Deze indrukwekkende poging om de tijd te laten verdwijnen is samengevat in een time lapse van acht minuten.

Bron: Guido van der Werve en GRIMM

De seizoenen

Een krachtige symboliek voor zowel het genadeloze van de tijd als het oneindige ervan zijn de seizoenen. In twee films heeft de verandering van de natuur een grote rol. In ‘Ballade tot he double’ van Tom Pnini (1981) is vier keer simultaan een treinreis te zien, maar de onophoudelijk voorbijschietende rails zijn telkens in een ander seizoen gefilmd. In ‘Weather Forecast’ van Marijke van Warmerdam (1959) krijgt een badkuip in een roodkleurige kamer te maken met elk mogelijk soort weer: mist, zon en regen. Beiden films zijn zo sterk in hun eenvoud dat je als kijker niets anders kan dan blijven kijken. Terwijl je de tijd ziet verstrijken, lijkt de echte tijd even stil te staan.

Marijke van Warmerdam - still uit Weather forcast (2000)

Bron: Annet Gelink Gallery en Galerie van Gelder

Marijke van Warmerdam - Weather forcast (2000)

Bron: ​ Marijke van Warmerdam - still uit Weather Forecast (2000) ​

Marijke van Warmerdam - Weather forcast (2000)

Bron: ​ Marijke van Warmerdam - still uit Weather Forecast (2000) ​

Rondom de tentoonstelling

Speciaal voor kinderen zijn er ook ‘verboden voor ouders’-rondleidingen. Samen met een museumdocent gaan de kinderen op interactieve ontdekkingstocht over videokunst en tijd.

Op 7 juli verzorgt Sanneke Huisman, programmamaker bij mediakunstplatform LIMA, een lezing over het ontstaan van videokunst in de jaren zestig en de ontwikkeling ervan sindsdien.