Hoe gaat het nu met Hilde uit Het Mooiste Meisje van de Klas?

"Er zijn inmiddels honderden vrouwen opgeleid en in staat gesteld een eigen bedrijfje op te richten. Het blijft een groot geluk om te zien hoe ze groeien en hun kansen om een onafhankelijk bestaan op te bouwen, toenemen."

Meer vreugde

En kort na de uitzending is een ander groot geluk in mijn leven gekomen. Ik kwam terug in Nederland met een grote verrassing in mijn buik, negen maanden later werd Kiran geboren. De mooiste Nepalese naam die ik ken met een betekenis die niet beter kon kloppen: straal van licht. Dat is hij. Niet altijd natuurlijk, maar Kiran heeft in mijn leven meer vreugde gebracht dan ik ooit had beleefd. 

Duizend vragen

Bij zijn geboorte heb ik me wel afgevraagd of ik mijn leven zou kunnen blijven leven zoals ik dat deed. Of we samen wel zouden kunnen reizen bijvoorbeeld. Want Kiran heeft het syndroom van Down.

Ik had duizend vragen waarop ik het antwoord niet kon vinden, in welke taal ik het ook vroeg aan Google. Dus besloot ik het maar te gaan ervaren en samen op avontuur te gaan. Stap voor stap, dag voor dag.

Toen Kiran één jaar oud was reisden we voor het eerst naar Nepal. Het bleek gewoon te kunnen. Sterker nog; Kiran kwam daar thuis. Hij genoot van de mensen, de kleuren, de geuren, de geluiden, zelfs van de chaos en ook van het eten.

De Nepalese dal bhat ging erin als pap, terwijl ik de Nederlandse aardappelprak altijd met moeite naar binnen kreeg. Het was duidelijk waar de andere helft van zijn DNA vandaan kwam.

Echt globetrotter

Iedereen was gelijk dol op hem en hij hoorde er vanaf dag één helemaal bij. Nog altijd. Hij verbindt mensen, raakt ze, vertedert ze. Hij is puur en ontwapenend. Inmiddels 9 jaar oud en een echte globetrotter, we reizen ieder jaar naar Nepal. Als hij een vliegtuig inloopt, krijgt iedereen een high five en een enorme glimlach.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Natuurlijk is mijn leven veranderd sinds hij er is. We namen met zijn tweetjes onze intrek in mijn geboortehuisje in Friesland (ja, met die grafstenen). Rushi bleef in India. Kiran zit hier op de Trije Doarpen Skoalle, dezelfde dorpsschool waarop ik vroeger ook zat. Hij heeft vriendjes en vriendinnetjes en iedereen kent hem hier. Hij brengt veel vrolijkheid en warmte en krijgt die ook terug van anderen.

Als mijn vriend komt, zorgt Kiran eerst voor een groepsknuffel. En hoewel ik kort na zijn geboorte dus veel vragen had over hoe het leven verder zou lopen, wat nog zou kunnen met een kindje met het Downsyndroom en of hij wel mee zou mogen doen in de maatschappij, heb ik gemerkt dat de meeste zorgen niet nodig waren. Hij geniet van het leven en ik geniet van hem.

Mediator

Naast mijn werk voor stichting Namasté Foundation en het bijbehorende modemerk, ben ik hier in Friesland ook een onderneming gestart. 

Als mediator begeleid ik samen met mijn compagnon mensen bij het oplossen van een conflictsituatie. Op de werkvloer, binnen families, boardrooms of in liefdesrelaties helpen wij hen te verzoenen of op een goede en respectvolle manier uit elkaar te gaan. 

Ik vind het ontzettend interessant en leerzaam om mensen uit alle lagen van de samenleving in een kwetsbaar stuk te ontmoeten en hen te begeleiden naar weer meer levensgeluk. Ga je voor gelijk of geluk?

Het leven blijft een bijzondere, fascinerende reis of je er nu voor in het vliegtuig stapt of niet.