Hoe gaat het nu met Romy en Reymond uit Ik Vertrek voor de liefde in Kenia?

Deze update hoort bij de uitzending van zondag 24 augustus 2025

Romy en Reymond - Thika - Kenia

Wij zijn heel blij en dankbaar dat het goed met ons gaat. In april 2025 ben ik afgestudeerd en ik mag mij officieel dokter noemen, een hele gave mijlpaal. Ook met ons land en de dieren gaat het goed. Mijn vader is op bezoek in Kenia geweest en we hebben mooie dingen kunnen doen, zoals EHBO- en haaklessen geven.

Toch hebben we de afgelopen zeven maanden de nodige tegenslagen gehad. Want ondanks dat ons plan al acht jaar vaststond, ligt mijn stethoscoop en daarmee (voor nu) onze dromen op een andere plek.

Een rollercoaster

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Maar we hebben moeten doen besluiten dat Reymond (voor nu) naar Nederland komt. Na al deze jaren van voorbereiden en dromen, voelt dit als een enorme teleurstelling om te moeten zeggen. Maar zo is ook het leven: je kan nog zo voorbereid zijn, soms loopt het anders. Zo ook bij ons.

In de serie zei ik nog zo positief “We hebben niet veel nodig om het eerste jaar rond te komen”, maar wat wel nodig bleek was een dokterslicentie. Vanaf januari kregen we steeds meer signalen dat het erg lastig ging worden om als dokter in Kenia aan de slag te gaan. Daarop besloten we in februari 2025 dat ik voor zes maanden naar Nederland zou gaan om te gaan werken. Omdat de financiële kosten enorm opliepen en werkervaring het proces om geregisterd te worden goed zou doen.

Niet lang daarna stopte Duale, de Keniaanse minister van volksgezondheid, de registraties van buitenlandse artsen. Iets wat we door alle gesprekken met verschillende instanties, al voelde. Iedereen die we spraken zei: Ga vooral niet hier je carrière beginnen. Uiteindelijk bleek ons onderbuikgevoel juist.

In april hakte we de knoop met veel verdriet door, de onzekerheid was veel te groot. Net afgestudeerd en dan niet kunnen werken, of het gevoel hebben dat het je onmogelijk gemaakt wordt, voelt niet fijn.

Gemis en onzekerheid

Er staat nog een heel proces te wachten voordat Reymond naar Nederland mag komen. Hij is na hard werken zo goed als klaar voor zijn inburgeringsexamen Nederlands. We leven in grote onzekerheid, want dit proces kan nog vier maanden maar ook twee jaar duren.

Dit omdat we onder andere wachten op een nieuw paspoort voor Reymond, wat lang kan duren, voordat we de Nederlandse processen in kunnen (wat ook wel even kan duren). Een periode waarin we niet samen kunnen zijn. Maar we proberen positief te blijven en hebben hoop dat Reymond begin volgend jaar kan komen.

Gelukkig heb ik een fijne baan als basisarts gevonden waar ik het enorm naar mijn zin heb. Hopelijk vinden we binnenkort een appartement in Nederland en kunnen we hier een nieuw een thuis maken. Ondanks het verdriet kunnen we, af en toe en steeds meer, genieten van het idee dat we uiteindelijk samen gaan zijn hier zonder alle zorgen van de afgelopen tijd.

De dieren en organisatie

Met pijn in ons hart gaan we ons huis, de honden en kippen achterlaten bij iemand die goed voor alles gaat zorgen. Onze organisatie Adia gaat ook gewoon door, ons grotere doel blijft hetzelfde.

Dat nu de droom niet kan doorgaan, betekent niet dat de droom weg is. We zijn overtuigd dat onze eigen kliniek of klein ziekenhuis in Kenia er komt en we hele mooie dingen mogen gaan doen. Met Adia maar ook met onze eigen kleine boerderij. En dat komt goed, niet nu maar wel ooit.

Hopelijk zijn we snel weer echt samen, zodat we kunnen werken aan het bereiken van onze dromen en kunnen gaan genieten van het samen zijn.

‘Alone, we can do so little; together, we can do so much’